POLITYKA ROLNA

Wspólna polityka rolna Unii Europejskiej należy do najważniejszych instrumentów obejmujących produkcję i handel płodami rolnymi, hodowlę i rybołówstwo oraz warunki życia w gospodarstwach wiejskich, którym państwa członkowskie i cała wspólnota poświęcają wiele uwagi i ogromne środki finansowe (pochłania ponad połowę budżetu Unii). Postawione cele są następujące: 1) zapewnienie racjonalnego rozwoju produkcji rolnej; 2) podniesienie dochodów osób zatrudnionych w rolnictwie, a tym samym ich poziomu życia; 3) stabilizacja rynków, zagwarantowanie zaopatrzenia i utrzymywanie odpowiednich dla konsumentów cen.

Podstawowe zasady tej polityki to: jednolitość rynku (likwidacja ceł i innych ograniczeń swobodnego przepływu produktów rolnych pomiędzy państwami członkowskimi), preferencja Wspólnot (pierwszeństwo zbytu na rynku Wspólnot własnych produktów), solidarność finansowa (ponoszenie kosztów polityki rolnej przez wszystkie państwa członkowskie).

Reformę sektora rolnego rozpoczęto w latach osiemdziesiątych: wprowadzono gwarantowane kwoty produkcyjne na mleko, a w kilka lat później na zboża, rośliny oleiste i białkowe, ograniczono powierzchnię pól uprawnych (do 1995 r. z obszaru upraw wyłączono ok. 6 mln ha tworząc tzw. płatne ugory), działania wspierające skierowano na gospodarstwa rodzinne, produkcję ekologiczną i zalesianie nieużytków. W rezultacie liczba pracujących w rolnictwie spadła do poziomu 8% ludności czynnej zawodowo, wzrosły dochody gospodarstw rolnych i konsumpcja przy spadku produkcji rolnej i zapasów, spadła również sprzedaż nawozów sztucznych i środków ochrony roślin.

Środki finansowe są kierowane przede wszystkim na działania mające zapewnić przejście z produkcji ilościowej na jakościową, zmniejszenie szkodliwej dla środowiska produkcji intensywnej oraz doprowadzenie do równowagi podaży i popytu produktów rolnych.