RADA UNII EUROPEJSKIEJ

Zwana dawniej Rada Ministrów, Rada Unii Europejskiej jest głównym organem decyzyjnym Wspólnoty. W jej skład wchodzą ministrowie lub urzędnicy w randze ministra, po jednym z każdego państwa UE. Rada analizuje interesy poszczególnych państw członkowskich i przekłada je na najbliższy im interes Wspólnoty, podejmując uchwały o różnej wadze prawnej. Wcześniej zasięga opinii Komisji Europejskiej, Parlamentu Europejskiego oraz Komitetu Ekonomiczno-Społecznego. Od 1 stycznia 2010 r. Rada ma stałego przewodniczącego (zwanego prezydentem UE) oraz Wysokiego Przedstawiciela Unii do spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa. Ustanowienie przez Traktat Lizboński tych stanowisk i ich obsadzenie zmniejszyło rolę rotacyjnej prezydencji poszczególnych państw członkowskich, która obecnie - po części - ma znaczenie honorowe.

Rada Ogólna i rady sektorowe (branżowe) tworzą strukturę funkcjonalną Rady. Traktat Lizboński określa, że do Rady Ogólnej głowa państwa lub szef rządu wskazywać będzie jedną osobę reprezentującą ich kraj. Z kolei w skład Rady Spraw Zagranicznych wchodzą ministrowie spraw zagranicznych, którym przewodzi Wysoki Przedstawiciel ds. Zagranicznych oraz Polityki Bezpieczeństwa. Na posiedzeniach rad sektorowych zbierają się ministrowie resortów, które mieszczą się w zakresie omawianych spraw. Działania Rady organizuje Komitet Stałych Przedstawicieli - COREPER, składający się z ambasadorów państw członkowskich akredytowanych przy Wspólnotach. Decyzje w mniej kontrowersyjnych sprawach są podejmowane przez tenże Komitet, a następnie zatwierdzane przez Radę. Jego działania mają na celu znalezienie kompromisowego rozwiązania satysfakcjonującego wszystkie państwa członkowskie.

System głosowania w Radzie. Nicejski system głosowania, według którego cztery duże państwa, każde zamieszkane przez ponad 50 milionów obywateli (Niemcy, Francja, Wielka Brytania i Włochy) mają siłę po 29 głosów, a Hiszpania (45 milionów) i Polska (38 milionów) - po 27 głosów, będzie obowiązywać w Radzie Unii Europejskiej do 31 października 2014 r. Z upływem tej daty wprowadzony będzie nowy system zwany podwójną większością (55% państw członków Rady jednak nie mniej niż piętnastu z nich, reprezentujących państwa członkowskie, których łączna liczba ludności stanowi co najmniej 65% ludności Unii). Jednak do 31 marca 2017 r. każde państwo będzie mogło zażądać powtórzenia danego głosowania, zgodnie z nicejskim systemem głosów ważonych. Od drugiego kwartału 2017 r. ma obowiązywać wyłącznie system podwójnej większości, choć spodziewane jest wprowadzenie pewnego mechanizmu bezpieczeństwa, podobnego do kompromisu z Joaniny (nazwa greckiej miejscowości, w której w 1994 roku zawarto porozumienie dotyczące sposobu głosowania w Radzie Unii Europejskiej po rozszerzeniu Unii w 1995 roku), pozwalającego - przy spełnieniu określonych warunków - odwlekanie niechcianej decyzji przez "rozsądnych czas" (określenie użyte w Traktacie). Ogólnie Traktat Lizboński rozszerza listę tematów, o których Rada UE może decydować kwalifikowaną większością głosów, uszczuplając jednocześnie listę tych, których uchwalenie wymaga jednomyślności.